BEN,HÜZÜN BAĞIMLISIYIM,,,,

             Yolun yarısına merdiven dayadığım bir yaşta farkettim,ruhsal özürümü...
Tıpkı alkol gibi,uyuşturucu gibi,ruhumu pençesine almış,karekterimin bir parçası,hayatımın sabit duygusu;VAZGEÇİLMEZ BİR HÜZÜN!!!
     Benim tercihim değil bu!Doğduğum günden bu güne,sürekli enjeksiyonlarla     alıştırıldım hüzüne.Ve şimdi,ben bir bağımlıyım....
    
     Şöyle bir düşünün;ilk doğum anında,gülen bir bebek var mıdır?
İlk çığlık,ilk ağlama ve popoya atılan ilk tokatla alınan ilk nefes!Yani ilk nefes bile, ağlamayla mümkün...
Henüz konuşamazken,hatta düşünemezken;ihtiyaçlarını, memnuniyetsizliğini,
ağlayarak ifade etmez mi,küçük bir bebek?Siz ,kahkaha  attığı için,karnı doyurulan,avutulan bir bebek gördünüz mü hiç???
     Düşüncenin ve sözcüklerin devreye girdiği yıllarda bile,istenilen bir oyuncağa sahip olmak yada yapılan bir yaramazlığı affettirmek için,gözyaşlarına başvurulmaz mı?Siz,kahkahalar attığı için,hataları affedilen bir çocuğa rastladınız mı?
     İşte böyle gelişir ve şekillenir kişiliklerimiz,davranış modellerimiz...
Gözyaşı silahının gücünü farkettiğimiz andan itibaren,MELANKOLİ;bir sığınak,bir yaşam tarzı olarak,kara bir perde gibi düşer; gözlerimize,yüreğimize...
     Büyüklerimizin yanında,kahkahayla,doyasıya gülmek;bir terbiye eksikliği olarak değerlendirilirken,gözyaşları;duygulu,hassas,ince ruhlu insan mertebesine yükseltmez mi bizi???
     Dozu kaçmış gülmelerden sonra;''bugün çok güldük,Allah hayıra çıkarsın!!!'' telaş ve korkularıyla gölgelenmiş mutlulukları,az mı yaşadık?Yani çok gülmek;bir felaketi yada tehlikeyi çağırmak....Oysa çok ağladığımız için,güleceğimizden korkmadık ki hiçbir zaman!!!
     O kadar alışmışız  ve sevmişiz ki hüzünü;hüzün hayatımızın her yerinde...
En sevdiğimiz filmler;acıklı olanlar!En se vdiğimiz şarkılar;ayrılık,acı ve hüzün taşıyanlar!Bir şarkı yada bir şiirin güzelliğini anlatmak için,beni ağlattı demek,
yeterli olmuyor mu çok zaman?
     Çok mutlu bir insanın bile ağlamak için ,bir sebebi var!!!Sorarsanız cevap:mutluluktan ağlıyorum...Başarılar bile ağlatıyor bizi;o zaman da gururdan ağlıyoruz...
     Her vesile ile acı çekmek,hüzünlenmek;vazgeçilmez bir haz!!!Çünkü biz;HÜZÜN BAĞIMLISIYIZ...
     Eski mektupları okur ağlarız,eski fotoğraflara bakıp ağlarız!Yaşandığı anda hiçbir anlam ifade etmeyen günler,geride kalıp da erişilmez olunca,mükemmel bir  hüzün vesilesidir...
Çünkü biz;HÜZÜN BAĞIMLISIYIZ...

     GÜLMEK;çok zaman ayıplanan,yadırganan,hatta fazlası felaket habercisidir diye yorumlanan bir duygu reaksiyonu iken,AĞLAMAK;herzaman yüceltilmiş!!!
İşte size iki örnek,iki atasözü:''ağlarsa anam ağlar'' ve ''gülme komşuna gelir başına''...Ana kavramının yüceliği   ve eşsizliği ile özdeş ;''ağlamak''   ve    bir insana karşı duyarsızlığın,vefasızlığın tanımı;''gülmek''...
     Eşinize ,dostunuza;''ben ikimizin yerine ağlarım''demek,büyük bir fedakarlık ifadesiyken,''ben ikimizin yerine gülerim''demeyi,denediniz mi hiç?Yüzüne bakıp da ağladığınız için;gocunan,alınan  bir insan oldu mu hayatınızda?Ama bir insanın yüzüne bakıp da gülün bakalım,neler oluyor!!!

     Evet ben,hüzün bağımlısıyım...Tıpkı diğerleri gibi!
Bu bir yaşam tarzı!Bu vazgeçilmez bir bağımlık...Ama diğer bağımlılıklar gibi,tedavisi istenen bir bağımlılık,bir sosyal dışlanma vesilesi değil...Tam aksine!
BEN HÜZÜNLERİMLE YÜCELTİLDİM....
 

çatıdaki çiçekler_sayfa:47
deneme&fotograf
selma Çuhacı