önce ölmek gerek,,,,

        İster insan ol,ister hayvan;önce ölmek gerek,değer görmek adına!!!
Hani nicelerinin dirisi vız gelirken dünyaya;kıyametler kopar,ölüsünün başında!
Hani ölüler gerek ya ,yaşam sofrasındaki leş kargalarına;o yüzden hiç şansı yok dirilerin!Önce ölmek gerek,yaşatılmak adına...

          Av hayvanlarını düşünün!!!Daha doğrusu kaderi avlanmak olan hayvanları...
          Örneğin bir yılan!!!Dirisinden korkulan,kaçılan;o zararlı,o soğuk,o çirkin sürüngen olarak adlandırılan hayvan;avlanıp da yüzülüverince derisi;paha biçilmez değer kazanan...
          Yada bir fil!!!Ağırlığınca hafife alınan,yaşamı fazlaca umursanmayan;  aslında zararsız ama kendine düşman olana acımayan o dişli hayvan;hani avlanıp da sökülüverince cesedinin dişleri;paha biçilmez olur,insanoğluna geçiremediği dişleri...Yani fillerin de;dirisi değil,ölüsü gerekli!!!
          Nice güzel,masum hayvanın,doğadaki misyonu gözardı edilip; bazen boğaz derdine,bazen spor olsun diye;bütün dengelere,bütün güzelliklere sıkılan nice kurşun,atılan nice olta,kurulan nice tuzak...Yazık!!!Sırf mideler doysun,cepler dolsun diye...Yani birçok hayvanın dirisi değil,ölüsü gerekli!

         Ve İNSAN!!!Öldükten sonra ,en çok değer kazanan...
         Hani sahipsiz yaşar da ahir ömrünü,nedense paylaşılmaz olur ölüsü!!!Yaşarken arayıp sormaz da kimse,çalmaz da kapısını;ölüsüyle paylaşır nice kalabalık;merhumun yalnızlığını...Nede olsa;diriyi değil ama ölüyü yalnız bırakmak ,insanlık(!)ayıbı...
         Dirisine kulak vermez de hiçkimse;çığlık atsa,haykırsa,dönüp bakmaz da;sus pus olur herkes ölüsünün başında;artık söyleyemeyeceklerini duymak çabasıyla... Önce ölmek gerek  ya;sesini duyurabilmek adına!!!
         Kimse     sahip çıkmazken dirisine,ölüsü paylaşılmaz olur insanoğlunun;herkes arkadaşı,herkes yakın dostudur!
         Rahmetli belki de;bir yol,bir kapı açamadan kendine ,göçüp gitmiştir de bu dünyadan, ama ne garip ki;ölüye saygıyla durup çekilir herkes;bütün yollar açılır,hiç sorgulanmadan...  
         Bir de sel gibi akmaz mı onca gözyaşı....Yaşarken imdat istediği,aman dilediği onca insan ,gülüp geçerken garibanın haline;işe yaramaz timsah gözyaşları ,nasıl da akıtılır,cesedinin üstüne...
         Sorulunca herkes ,''çok iyi adamdı''der,arkasından;anlatır da anlatır, nasıl da abartarak;belki de yalan!!!Ölünün arkasından konuşulmaz ya,ondan... Belki adam beş para etmezin biriydi,belki azılı bir caniydi!Ama olsun;öldü ya,ölüye saygı gerekli...Belki de tam tersi;yaşadığınca her dostu,her arkadaşı vurdu da sırtından;konuştu,uydurdu da hakkında;ne oldu onca laf,onca dedikodu??!Adam öldü ya;dünyanın en iyi adamı oldu!!!Aslında,sizi nasıl tanırdı diye,merhuma da sormak belki;en doğru olan...

          Ve insan!!!Ölülerle dirilerin yarışında, hep ölüleri kazandıran,insan!!!
         Paramparça ettiği hayatlar sonlanınca;bu hayatları kitap sayfalarında toplayan!;
         Sadece düşündüğü için ,düşüncelerinden sürgün yaşamaya zorladığı beyinler ölünce;,artık zarar gelmeyeceği ve düşünemeyeceği garantisiyle,bu beyinlerin dev heykellerini şehir meydanlarına kök saldıran!;
         Yaşarken ;bir notası,bir satırını kaale almazken nice ruhun ;öldükten sonra  geceler düzenlenip o ruhların yarattıklarıyla; üstüne yıldızlar yağdıran ;ve üstüne konduğu sanat ganimetiyle cebini dolduran!Kendine paye çıkaran!;
         Konuşan dilleri susturup konuştuğunca;ölümünden sonra o dilleri;cesedinden hırsızlayıp,kendi ağzına takan!;İNSAN...
       

         Diriyi yaşarken öldürüp,ölüyü yaşatan;insan!!!
Önce ölmek gerek;yaşamak istiyorsan!!!


çatıdaki çiçekler_sayfa:79
deneme&fotograf

selma Çuhacı