''Taşıyalım mı abla?!''...''Taşıyalım mı abla?!''...
Yer;herhangi bir semt pazarı.Cılız bedenli,kömür gözlü,sırtında boyuna denk küfesi;peşimde koşan onlarca çocuk...''Taşıyalım mı abla?!Ne verirsen!!''... Onlar bir çoğumuz için birer figüran.İsimleri yok,yüzleri yok!!!Pazar yerindeki sergiler,sebze-meyveler kadar olağan görüntüler.Onlar birer figüran!!!Ya poşetlerimizi mümkün olduğunca ucuza taşıttığımız birer yük aracı yada kızdığımız,azarladığımız rahatsız edici pazar teröristleri...
Bugüne dek kaç kez çıktım pazara.Her seferinde o denli konsantre oldum ki,en iyi malı en ucuza alma savaşına!Elimde poşetler,kalabalıkla sürüklenmemeye direnç gösterirken;gözüm etiketlerdeki fiyatlarda,aklım cüzdandaki para neye yeter hesaplarında...Sergilerde seçmece telaşı içindeyken,santrifüj misali ,beni habire döndüren yönsüz kalabalığın savurucu etkisi yetmezmiş gibi,birde kolumdan çekiştirip ;''taşıyalım mı abla?''
diye sormazlar mı adama?!!Deliye dönüp,basardım azarı;''İstemem çocuğum!!!
Hayır çocuğum!!!''...
Fakat bugün ilk defa farklı birşey oldu!!!''Taşıyalım mı abla?!''sesiyle eteğimin çekiştirildiğini farkettiğim anda,döndüm ki arkama;baktım kimsecikler yok!Eteğimin ısrarla çekiştirilmesiyle,biraz indirdim gözlerimi ;boyu belime bile ulaşmayan küçücük bir beden,küçücük bir yüz...Ve o yüze yerleştirilmiş,bir çift kocaman kömür göz...Öyle bir baktı ki gözlerimin içine;öyle bir gururlu,öyle bir kararlı..''.Taşıyayım mı?''diye sordu!!!''Neyi yavrum ?''dedim,''Nasıl?''...''Bu küçücük,bu zayıf bedenle?!''...''Siz merak etmeyin''dedi,''Ben güçlüyüm!''...Evet!Güçlüydü,belli...Yaşı henüz,altı-yedi.Akranları evlerinde,onun taşıyacağı sebze-meyveleri yemekte nazlanıp,cilveler yaparken;okulları,oyunları,yemekleriyle sorun üstüne sorun üretirken,o nasıl da sırtlamıştı koca bir hayatı,bana mısın demeden!!!Tabii ki taşırdı,birkaç kiloluk poşeti!Belki de taşıyacağı tüm paketlerin,onda birini bile almaya yetmeyecek bir para için!!!
Birşey düğümlendi boğazımda!!!Bir ateş,bir öfke sardı içimi;ama bu defa yük arsızı bu çocuklara değil,bu çocuklara yük olan hayata...
''Hiç canın çekmez mi çocuk?''diye geçirdim içimden;taşıdığın poşetlerdeki alamadıklarına,yiyemediklerine!!!Peki o kadın,o adamları koymazmısın,kendi ananın -babanın yerine???Annesinin elinden tutmuş,ağlayıp,sızlayan;onu al,bunu al diye şımaran çocuklara hiç imrenmez misin?Olmak istemez misin onların yerinde...Ve hiç düşünmez misin;niye böyle yazılmış bu oyun ve senin rolün neden bu diye???
Affet beni çocuk!!!Affet!!!Sen,o ve diğerleri...Sırtınızda size taşıttığımız bu hayat için;hepimizi affedin!!!
çatıdaki çiçekler_sayfa:69
deneme&fotograf
selma Çuhacı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Vakit ayırdığınız ve yorumunuz için teşekkür ederim ))